آیا توسعه سیستم دوچرخه شهری بدون در نظر گرفتن بانوان به عنوان نیمی از مردم شهر تهران امکان‌پذیر است؟ آیا توسعه دوچرخه به عنوان یک مود حمل و نقل بدون توجه به شرایط فرهنگی و اجتماعی کشور امکان‌پذیر است؟ این دو سؤال توسعه این سیستم را با یک تناقض اساسی روبرو می‌کند و این تناقض باید با نگاهی واقع‌بینانه، به روز و جامع بررسی و راهکارهایی مناسب در این راستا توصیه شود.
آنچه که در مورد دوچرخه‌سواری ن به صورت مستقل از اعتقادات و فرهنگ مطرح است، در نظر‌گیری سلامت فیزیکی بانوان است. دوچرخه‌سواری برای هر سن و جنسیت به طور یکسان مناسب است و تفاوت‌هایی که باید در نظر گرفته شود مربوط به 3 عامل ذیل است:
1- آنتروپومتری
2- شکل بدن
3- قوت عضلات
درباره این سایت